هميشه به درد دل اين آن گوش مي دهم، ولي هيچ كس به دردهاي دل من توجهي ندارد
هميشه سنگ صبور ديگران بودم، اما هيچ كس سنگ صبور من نشد
همشيه ديگران را مي خندانم، ولي هيچ كس از گريه هاي پنهاني من خبر ندارد
هرگز نخواستم بگذارم كسي گريه كند، ولي هيچ كس حتي از من نپرسيد چرا گريه مي كنم
هميشه ديگران را به زندگي اميدوار كرده ام، هميشه گل اميد را به اين و آن هديه كرده ام، اما كسي نفهميد كه من خود به زندگي اميدي ندارم
هرگز نگذاشتم كه دوستانم در كنار من احساس تنهايي كنند، اما هيچ كس ندانست كه من چقدر تنهايم
براي صداي دل عزيزانم احترام خاصي قائل بودم، اما كسي صداي بلند شكستن دل مرا نشنيد
هرگز نخواستم از غصه هايم برايشان بگويم، اما هميشه گوش شنواي غمهاي ديگران بودم
دل پر درد من ديگر به اين چيزها عادت كرده، به فريادهاي خاموش ، به آرام آرام شكستن، به گريه هاي شب هنگام
در زير نور ماه، به تنها رفتن در راه
مي گويند خرافات است اينكه هر كس طالعي دارد، ولي چه خرافات قشنگي است من خرافات را دوست دارم، چون زندگي ام با آن گره خورده
طالع من همين است كه تنها بيايم و تنها بمانم و تنها بميرم
من اين طالع را دوست دارم چون منحصرد به فرد است، اين طالع در انحصار من است از آن من است
اگر سرنوشت هر انساني در دستان خودش است اين من هستم كه اسير دستان سرنوشتم هستم، من اين سرنوشت را دوست دارم
كاش ديگران بدانند....؟