بيا که دوست دارمت !!


بگذار که آسمان، آنگونه که هست در جذبه دو چشم تو، خود را بگسترد.


بگذار تا ماه، حتي به زير ابر، در اين سياه شب، آرامشي به قلب سپيد تو آورد...


شايد کمي که گذشت، شايد تبسم در چشم روزگار، شايد که مشق صبر، تکليف روزگار، نچندان به کام ماست...


بگذار زير و بم اين زمين سخت، با پاي خسته تو، گفت و گو کند.


شايد قبول جهان، آنچنان که هست، آغاز زندگي است.


آنجا که واژه ها به هياهو نشسته اند.


شايد که شاخه گلي از سکوت ناب، آواز زندگي است.


بگذار اگر فاصله اي هست بين ما، تا روز ماندگاري ديوار سرد، يک پنجره براي ديدن هم هديه آوريم.


بگذار تا پيکر بت دار روزگار، در برکه گذشت پاشويه اي کند.


آنجا که ناتوان کلام خسته، به فرياد مي رسد.


ديگر سکوت، نقطه پايان گفتگوست.


گاهي تحمل خاري درون دست شيرين تر از لطافت گلهاي زندگيست.


بگذار تا به دشت جدايي در اين زمان، باراني از طراوت و بخشش، سفر کند.


بذري به دشت مهرباني هديه آوريم و آنگه بغل بغل تبسم تازه درو کنيم.


چشمان پرسش خود را، تو بسته دار.


لبخند مهربان تو در چشم شرمناک، يعني بيا.


« بيا دوباره دوست دارمت »


شايد که يک سلام، آغاز گفتگوست.


شايد براي رسيدن به شهر عشق اولين قدم از خود گذشتن است.