اغلب نوزادان پستانداران، برخی از خزندگان و حتی برخی از ماهی‌ها شناکنان از بدن مادر خارج می‌شوند ،اما نوزاد پرندگان و لاک‌پشت‌ها با شکستن پوسته تخم به دنیا پا می‌گذارند.

جانوران تخم‌گذار (oviparous) تخم‌هایی تولید می‌کنند که پس از خارج شدن از بدن مادر سرباز می‌کند. پستانداران و گروه‌های دیگری که در بالا ذکر شدند، طوری تحول یافته‌اند که جنین‌های‌شان تا زمان کامل‌شدن رشد و نمو آن درون مجرای تناسلی نگهدارند.یکی از چالش‌های چنین روش نگهداری جنینی که به آن زنده‌زایی (vivaparity) می‌گویند این است که مادر باید سنگینی وزن جنین را تحمل کند.

دانشمندان می‌گویند که زنده‌زایی نمی‌توانست در پرندگان ایجاد شود، چون در این صورت مادر با  وجود وزن جنین ها قادر به پرواز نمی‌بود.یک مشکل دیگر روش زنده‌زایی رسیدن هوا به تخم لقاح‌یافته است.نظر دانشمندان بر این است که پوسته تخم و مجاری تخمدانی پرندگان و لاک‌پشت‌ها امکان تبادل اکسیژن کافی را در درون بدن مادر نمی‌دهند. محدودیت جریان هوا ممکن است مانع رشد درازمدت رویانی در درون بدن پرنده یا لاک‌پشت مادر شود.

بر  اساس این نظریه رویان (جنین) پرندگان درون تخمی که در آشیانه گذاشته می‌شود، دسترسی بیشتری به هوا دارد تا درون بدن مادر.

تخم پرندگان دارای پوسته سختی است. روی پوسته سوراخهای ریزی برای عبور اکسیژن وجود دارد. تخم پرندگان برای استتار از دید شکارچیان، معمولا" به صورت طرحدار می باشند. بعضی از پرندگان از قبیل پنگوئن ها، در هر بار جفت گیری و تولید مثل فقط یک تخم می گذارند. دیگر پرندگان مثل چرخ ریسک آواز خوان آمریکایی، شش تخم یا بیشتر می گذارند.