شما شکموها، شده موقع خوردن فکر کنيد که اين بستني، آن شکلات، اين خورش يا آن شيريني که يکي يکي به قعر شکم مي فرستيد از کجا آمده اند و چه سرگذشتي دارند؟ (مسلماً بستني و پفک و آبنبات از ابتداي خلقت آدم وجود نداشته اند) شايد برايتان مهم نباشد اما به نظر ما يک شکموي آگاه بسيار بهتر از شکموي نادان است!
يکي از غذاهاي پرطرفدار بين خوش خوراک ها (مخصوصاً بچه ها) پيتزا است، همان خمير گردي که با پنير و مخلفات پوشيده شده و موقع خوردن، لقمه هايش کش مي آيد!
جالب است بدانيد که اين غذاي بسيار خوشمزه قدمتي نسبتاً طولاني دارد و به زمان اهالي يوناني ساکن در ماگناگريسيا در جنوب ايتاليا بازمي گردد. حتي در کتاب «انئيد» ويرژيل نيز اشاره اي به اين غذا شده است. در قرن سيزدهم ميلادي در کتاب تاريخ روم نوشته «مارکوس پورچيوس کاتو» به خمير گرد صافي اشاره شده که با روغن زيتون و سبزيجات و عسل در اجاق پخته مي شده است. باستان شناسان در حين حفاري هاي خود در شهر پومپي در ايتاليا به بقاياي مغازه هايي برخوردند که نشان دهنده شباهت اين مغازه ها با پيتزافروشي هاي امروزي هستند (احتمالاً فسيل سيب زميني سرخ کرده ها را هم پيدا کرده اند!) البته پيتزا در آن زمان به شکل امروزي وجود نداشت و فقط شامل نان مسطح گردي بود که با آرد عمل مي آمد و همراه ادويه و روغن پخته مي شد. در آن زمان گوجه فرنگي در اروپا ناشناخته بود و شير گاوميش هندي که از آن براي تهيه پنير مازارلا (پنير پيتزا) استفاده مي شود، براي اهالي کامپانيا در ناپل هنوز مفهومي نداشت. گوجه فرنگي براي اولين بار در قرن شانزدهم وارد اروپا شد اما در ابتدا آن را ميوه اي سمي مي دانستند! تا اينکه در اواخر قرن هجدهم مردم فقيرنشين ناپل از آن به عنوان ماده اصلي در نان هاي پيتزا شکل خود استفاده کردند. اين نان هاي پيتزايي به زودي توجه جهانگردان را به خود جلب کرد و آن ها را به مناطق فقيرنشين ناپل کشاند پيتزاي مدرن در شکل امروزي توسط نانوايي به نام رافائل اسپوزيتو درست شد (حقش بود که جايزه نوبلِ شکموها را ببرد!) رافائل اسپوزيتو که در نانوايي در شهر ناپل کار مي کرد، به فکر درست کردن پيتزاي مخصوصي افتاد و آن را به عنوان هديه براي پادشاه امبرتو و ملکه مارگريتا برد. اين پيتزا شکلي بسيار ميهن پرستانه (و پاچه خارانه) داشت و مثل پرچم ايتاليا به رنگ هاي سفيد و قرمز و سبز درست شده بود (فکرش را بکنيد، پرچم کشور هضم و تبديل به کود بشود!) براي رنگ سبز از ريحان و براي قرمز از گوجه فرنگي و رنگ سفيد از پنير مازارلا استفاده شده بود. ملکه از اين پيتزا بسيار استقبال کرد و به احترام او نام اين پيتزا را مارگريتا (يا همان پيتزاي سبزيجات) گذاشتند. اين پيتزا استانداردي را تعيين کرد که تا به امروز در سراسر جهان در پيتزاها وجود دارد. تا حدود سال ????م پيتزاها در دکه هاي کنار خيابان به فروش مي رسيدند و اولين پيتزافروشي واقعي به نام آنتيکاپورت آلبا براي اولين بار در ناپل باز شد. پيتزا در بين ايتاليايي ها بسيار محبوب شد و به زودي به صورت غذاي محلي آنها درآمد. يک مهاجر ايتاليايي به نام جنارولمباردي مغازه کوچکي در محله ايتاليايي نشين نيويورک باز کرد. شاگردش آنتوتيو توتونوپرو شروع به پختن پيتزا و فروش آن در مغازه کرد. طولي نکشيد که پيتزاهاي توتونوپرو بسيار پرطرفدار شد و لمباردي را به فکر باز کردن يک پيتزافروشي در سال ???? انداخت. اما در اين زمان مصرف پيتزا هنوز به مهاجرين ايتاليايي محدود مي شد و بين آمريکايي ها محبوبيت چنداني نداشت. بعد از جنگ جهاني دوم مصرف پيتزا همه گيرتر و بين سربازان آمريکايي در ايتاليا بسيار پرطرفدار شد به طوري که گاهي پيتزافروشي ها نمي توانستند جوابگوي تقاضاي بي حد و مرز مشتريان آمريکايي خود باشند. سربازان آمريکايي که از اين غذاي محلي خوششان آمده بود آن را با خود به خانه بردند. ايتاليايي ها که بعد از جنگ اقتصادشان صدمه ديده بود با مهاجرت به ساير کشورهاي اروپايي، پيتزا را در تمام اروپا رواج دادند.
با رشد جمعيت در دهه ???? بخصوص در آمريکا کم کم رستوران هاي زنجيره اي به وجود آمدند چون پيتزا نسبتاً سريع و آسان تهيه مي شد و حملش آسان بود رستوران ها به اين فکر افتادندکه براي جلب مشتري بيشتر قسمتي از کار خود را به حمل پيتزاهاي سفارش داده شده به خانه مشتريانشان (به صورت مجاني) اختصاص دهند امروز در بسياري از کشورهاي توسعه يافته پيتزا مانند ساير مواد غذايي به صورت آماده و يخي در فروشگاه ها فروخته مي شود.