گاهي تمايز آنچه «ناسازگاري جنسي» ناميده مي شود. از «ناتواني ناشي از کمبود ميل جنسي» اساسا ممکن نيست. به اين دليل در بسياري از موارد اين دو با يکديگر اشتباه مي شوند.

با وجود اين که کاهش دفعات مقاربت از علائم هر دو بيماري است، ولي در مورد ناسازگاريها، به زمينه هاي «بيزاري بخش» (Repugnance) و «هراس انگيز (Phobia) مي بايست توجه داشت.

در سابقه بيماراني که از ناسازگاري جنسي رنج مي برند همواره وقايع دردناک، شنيع و آسيب رسان را مي توان جستجو کرد.

3/1 قربانيان حرکات و رفتارهاي ناپسند اجتماعي معمولا به ناسازگاري جنسي مبتلا مي شند. در اين قربانيان پس نوردهاي پيچيده روحي، رواني تکوين يافته، و کم کم در ضمائر ناخودآگاه ايشان عقده هاي پرفشار و آزار بخشي شکل مي گيرند. ادامه مستمر اين فرآيند مخرب به ناسازگاري خواهد انجاميد.

درمان :

حضور، همدردي، موضع متفاهم و شکيبايي همسر بيمار مبتلا نه تنها در مورد بيماري «فقدان انزال» الزامي و غير قابل انکار است؛ بلکه اصولا مي بايست در تمام اقدامات درماني لازم در ناتواني جنسي، در مدنظر آيد.

اين نکته نمي بايست فراموش شود، که اصولا ناتواني جنسي مشکل مشترک بوده، که زندگي دو انسان را صرف نظر از جنسيت تحت الشعاع قرار مي دهد. اهميت حضور همسر بيمار به قدري حياتي و تعيين کننده است که در صورت عدم وجود آن هرگز نمي توان به درمان اميدي بست.

هدفي که در درمان بيماري فقدان انزال مي بايست ترويج شده و باروز گردد. القاء باور «دادن و گرفتن» (Give & Take) است. در صورتي که بتوان با برنامه هاي درماني اصولي و روشنگر زوجين را به اهميت زندگي مشترک و الزام حضور و موضع ايثارگرانه از سوي دو طرف آگاه ساخت، اين هدف تحصيل شده است. در غير اين صورت درمان چندان موفق نخواهد بود.

ماسترز و جانسن روش درمان بيماري «فقدان انزال» را به طريق ذيل تشريح مي کنند:

اگر مرد مبتلا با خود تحريکي به انزال مي رسد، مي بايست در لحظات خاصي که انزال را غير قابل اجتناب مي يابد، مبادرت به مقاربت کرده تا در جريان فرآيند اصلاح گر و حساسيت زدايي، تجارب و عقايد نارواي خويش را از اين عمل کم رنگ کرده و بالاخره زايل سازد.

در زندگي مشترک زوجيني که سالها از بيماري فقدان انزال رنج برده اند، وقوع اولين مقاربت کامل، لحظه تعيين کننده و پربهايي است. زين پس، در صورت شکوفاتر شدن تفاهمات بين زن و شوهر، مي توان به درمان بيمار اميدوارانه نگريست.

بسياري از بيماران مبتلا به فقدان انزال در اثر بروز پس نوردهاي بازدارنده دچار ناتواني ثانويه مي شوند. پرواضح است؛ که درمان اين دسته از بيماران مي بايست در آغاز در جهت اعاده قواي جنسي فرد بوده. تا در شرايط جديد مشکل اصلي و زمينه اي بيمار حل گردد.

در پايان مي بايست به نقش «روان درماني» در ارتقاء ميزان پذيرش بيمار نيز اشاره شود. در روان درماني به زوجين به صورت واحد نگريسته مي شود. بهتر است جلسات درماني را در فواصل منظم هفتگي ترتيب داد.

تعداد اين جلسات بسيار متغير بوده و تابع شرايط زوجين و نيازهاي درماني آنهاست. يعني از 6 تا 30 بار در هفته متغير است.

اهدافي که در اين گونه درمانها پيگيري مي شود، عبارتند از: برقراري حس مسووليت دو جانبه، به منظور کسب رضايت.

در واقع بسياري از ناتواني ها بيماري مشترک زوجين است؛ و به اين دليل تفاهمات دو جانبه را نيز مي طلبد.

اصلاح عقايد کاذب و پاکسازي اطلاعات غلط

سازماندهي سازگار و اصولي اشکالات رواني بيمار مبتلا به ناتواني جنسي، به مدد روان درماني امکان پذير است.

شناخت عقايد کاذب و ريشه هاي آنها از اهم اهدافي است که روان درماني دنبال مي کند. در مرحله بعد عقايد کاذب را مي بايست اصلاح کرده و سازمان داد.

ارتباط زوجين بسيار اهميت دارد؛ گاهي تنها به دليل عدم وجود ارتباط مقبول زوجين، سوء تفاهمات، پنهان کاريها و در نتيجه وخامت شرايط پيش مي آيد که همگي در صورت وجود ارتباط معقول قابل پيشگيري هستند.

مي بايست سطح آگاهي زوجين را از برخوردهاي جنسي بالا برده و در صورتي که نشريات و دانستنيهايي در اين زمينه در دسترس مي باشند، مي بايست به کار گرفته شوند.